Typhoon is coming !

Ik zal beginnen waar ik mijn vorige verhaal geeindigd ben. Iets met settelen en een typhoon. Mijn plekkie heb ik inmiddels helemaal gevonden. Overdag ga ik naar college, ik sport me een ongeluk en eet bijna elke dag in de kantine. Van het nachtleven wordt nog steeds veel gebruik gemaakt. Daarnaast doen we af en toe wat leuke dingen met de exchange groep, zoals bungee-jumpen, bowlen of gewoon de stad bekijken. Ik heb zelfs ongedwongen 2,5 uur in het museum over de Koreaanse oorlog gespendeerd. Met het integreren in de cultuur gaat het ook de goede kant op. Ik zit inmiddels in twee verschillende voetbalteams en dat is echt super gaaf. Sport is op dit moment de beste manier om in contact te komen met Koreanen, zelfs al spreken ze geen woord engels. Ook heb ik twee keer gechilld met mijn Koreaanse buddy. Hij spreekt niet geweldig engels, maar is super aardig. Ik ben met hem naar een game-hall gegaan en daar speelden we PES 2012 op de playstation, ongelooflijk dat er mensen zijn die dat spel verkiezen boven Fifa. Prachtig om te zien hoe die Koreanen helemaal gek gaan in het openbaar, vooral als je weet hoe ingetogen dit volk over het algemeen is. De woonkamer van de Gorechtkade is er niks bij en ze schreeuwen zelfs nog harder dan Lennard. Ik voel me dus helemaal thuis inmiddels en de heimwee is bijna verdwenen.

Dan was er het geweldige plan om naar een vulkanisch eiland genaamd Jeju te gaan ten zuiden van Korea. Het weer leek een week van te voren goed, het ticket was goedkoop en we hoefden niet veel lessen te skippen. De groep groeide uiteindelijk tot een geweldig gezelschap van 12 mensen. De weerverwachtingen werden door de week heen al flink minder, maar we besloten het er maar op te gokken en niet te cancelen. Een ezel stoot zich tenslotte wel vaker dan 1 keer aan dezelfde steen, of niet ? (in mijn vorige verhaal kun je lezen hoe het hiken in Jirisan National Park al letterlijk in het water viel). Op donderdagmiddag vertrokken we met redelijk goed weer en aan het eind van die dag kregen we te horen dat er een tweede typhoon zou komen. De eerste typhoon van vorige week viel uiteindelijk heel erg mee in Seoul, omdat hij in kracht was afgenomen en niet recht over de stad heen ging. Deze tweede typhoon ging echter wel recht op het Jeju af. Vooral op zondag en maandag ging het maar over 1 ding. ''Typhoon is coming'' hoorde je overal.

Maar goed, we waren op het eiland en we hadden scooters gehuurd en het weer viel tot dan toe nog mee. Zo gaaf om met 8 scooters en 12 mensen over de wegen te crossen, ook al was het weer niet geweldig. We gingen naar de grote vulkaan in het midden van het eiland om vervolgens een bergpad van 9,6km te beklimmen en dit zou 8 uur gaan duren. Dat was meteen de reden dat we opsplitsten in twee groepen, want de andere helft deed liever de klim van 4 uur. We kwamen door de discussie een beetje laat aan en je moest een bepaald checkpoint voorbij zijn voor half 1 om naar de top te mogen. We wilden het kosten wat kost halen en gingen half rennend naar boven. Inmiddels begon het flink te regenen en 1 van de meisjes kon het niet meer aan en haakte halverwege af. We haalden het checkpoint net op tijd en mochten dus door naar de top. Een geweldig gevoel van euforie toen we aankwamen op de top. Een prachtige krater met een meer in het midden was de beloning. Het was behoorlijk mistig, maar dit gaf juist wel een gaaf effect! De foto's liegen er dan ook niet om. De terugweg was iets saaier, maar toen we beneden kwamen en een certificaat en een bord noodles kregen, was ik doodgelukkig. De vrouwen die de certificaten uitdeelden geloofden niet dat we het in zes uur hadden gehaald en dat was natuurlijk een heerlijke egostreling.

Die avond sliepen we weer op de grond en daar kijk ik inmiddels niet eens meer van op. Het was super gezellig in de avond om alle verhalen te bespreken en bierspelletjes te spelen met z'n allen. De volgende dag was het weer gelukkig goed en was het genieten op de scooters. De schoonheid van het eiland overtrof al mijn verwachtingen. Watervallen, rotspartijen en de kust kun je bekijken op de foto's, alhoewel het in het echt natuurlijk veel indrukwekkender is! Dit was misschien wel de leukste dag in Korea zo ver, maar daar kwam abrupt een einde. De typhoon begon op te komen en we zochten daarom naar een hostel, maar we kwamen niet helemaal tot de stad waar ons vliegtuig (hopelijk) 2 dagen later zou vertrekken. De dag daarna moesten we dus met de scooters rijden met harde wind en verschrikkelijke regen (zoals je in Nederland nog nooit hebt gezien). Het leek haast een beetje op de hel van '63, maar dan op de weg. Ik zat samen met een Nederlandse jongen op de scooter en we maakten er maar het beste van. Liedjes zingen (lees: schreeuwen) als ''het regent harder dan ik hebben kan'' en enorm creatieve parodieen sleepten ons er door heen.

Eenmaal aangekomen in de hoofdstad zijn we na een warme douche maar lekker naar de film gegaan en probeerden we niet te denken aan onze vlucht die eventueel gecanceld zou worden. Dat bleek achteraf mee te vallen, want onze vlucht zou gewoon gaan en drie uur later was ik weer veilig in mijn kamertje. En dan nog iets, want zoals onze voetballegende altijd zegt heeft elk voordeel zijn nadeel en andersom. Deze quote werd de laatste dag van de trip weer eens bevestigd. De regen was gestopt, maar de wind was nog steeds krachtig. Ik heb in mijn leven al aardig wat hoge golven gezien, maar hier zou ik niet graag vanaf racen met mijn laser of splash. De golven sloegen kapot op de muur van de boulevard en geloof het of niet, maar het opspringende water kwam wel 5 meter hoog. Verder had ik medelijden met de eilandbewoners, want de riolen liepen over, het water stond op sommige plaatsen tot halverwege mijn schenen in de straten en overal lagen octopussen, vissen en bende op de straat. Maar goed, om na dit avontuur nog meer te ontspannen besloten we die dag naar een spa te gaan. Het natuurgeweld, de sauna, hot-tubs en massages waren een redelijk alternatief, alhoewel we natuurlijk gehoopt hadden om lekker rond te cruisen op de scooters of misschien zelfs op het strand te bakken.

Na dit avontuur kijk ik alweer enorm uit naar de komende weken. Er staan een boel leuke dingen op het programma. We gaan de hike-trip van vorige keer nog eens overdoen en we willen nog een keer naar het zuiden. Verder twijfel ik of ik om Tokyo te bezoeken of misschien nog een keer terug te gaan naar het eiland, omdat ik nog lang niet alles heb gezien hier. Deze week kreeg ik ook het geweldige nieuws dat vaders en broerlief besloten hebben om naar Seoul te komen. Ik kan haast niet wachten.