Diepzinnige Hoogtepunten

Iedereen zijn riem om? Hou je dan maar goed vast, want dit beloofd een mooie blog te worden. De twee mooiste gebeurtenissen tot nu toe zullen besproken worden. Uiteraard schieten woorden toch te kort, maar ik ga een poging doen.

Op een vrij zonnige zaterdag kwamen ze aan op het vliegveld van Incheon. Ik was (uiteraard) een paar minuten te laat, omdat er weer van alles mis ging. Het was super om Ruud van achter te besluipen en hem eens even flink om te pakken na drie maanden. Ritze was een stukje aan het lopen om mij te zoeken en die was daarna de klos. We pakten de metro richting het centrum en zochten naar het hotel. Ik voelde me zo blij als een kind en had behoefte om tegen elke willekeurige voorbijganger te schreeuwen: ‘’Hé kijk! Dit zijn mijn pa en broer. Ze komen me hier bezoeken in Seoul’’. Ik kon niet stoppen met praten over de mensen, de stad en het land. Ook wilde ik natuurlijk alles weten over hoe het thuis ging. ’s Avonds begonnen we met het meest typische diner. Een Koreaanse bbq (als ik dit al eerder heb uitgelegd, skip dan vooral naar de volgende alinea). Je zit op de grond. In het midden staat een tafel met een soort gourmetstel en je knipt het vlees in stukjes. Vervolgens leg je het vlees op een blaadje sla met wat andere bijgerechten en rijst. Je rolt het blaadje sla op als een burrito en dan schuif je het zo naar binnen. Heerlijk om die verbijsterde koppies te zien.
En zo bleef het maar doorgaan. In feite loopt Seoul niet over van de highlights, maar voor een westerling is alles bijzonder en dus een feestje. De volgende dag was het namelijk énorm pokkeweer en begonnen we daarom met het National Museum of History (Enigszins plichtmatig. Ik bedoel, wie vindt dat soort musea nou écht leuK? Maar oké, wel goed om een beetje een beeld te vormen van de stad). Daarna wilden we naar een ander museum, maar we konden het niet vinden, maar dat was eigenlijk helemaal geen probleem, dat was het mooie. Het is gewoon al leuk om door bepaalde buurten rond te lopen en gewoon een beetje de cultuur op te snuiven. Vooral als je elkaar zo lang niet gezien hebt en dus van álles te bespreken hebt.

Uiteindelijk hebben we echt een heleboel leuke dingen gedaan. Voor mij was het ook allemaal super leuk. Een aantal dingen had ik namelijk bewust nog even overgeslagen, zodat ik het niet twee keer hoefde te zien. We hebben een paleis bezocht, een traditioneel dorpje en door de souveniersbuurt gelopen. Ook was er een soort lampionfestival, die plaatsvond op een sowieso al toeristische plek met een beekje dwars door het centrum. Ook hebben we de stad bij nacht mogen bekijken vanaf de Seoul Tower. En dat ook nog eens onder het genot van een heerlijk Koreaans diner.
Overigens zijn niet alle musea saai. We zijn naar een futuristisch museum geweest van SK Telecom. Hier konden we zien wat voor technologische ontwikkelingen op het punt van realisering staan en wat er nog gaat komen in de toekomst. Dat leek ons wel toepasselijk, omdat Korea natuurlijk bekend staat om zijn high-tech ontwikkelingen. Dat was echt een succes en we hebben enorm gelachen. Een ander hoogtepunt was het bezoeken van de grens. De spanning is hier goed voelbaar, omdat het nog steeds een enorm serieuze situatie is.
Tenslotte heb ik de campus nog laten zien en zijn we nog naar een aantal marktjes geweest. Ook de sportieve kant van de familie kwam nog even naar boven toen we samen met Igor en een andere vriend van me een deel van de stadsmuur hebben bewandeld.
Al met al was het echt een geweldige week. Het gaf me echt even een nieuwe boost van frisse energie, die ik eerlijk gezegd op dat moment ook wel even nodig had. Verder is het gewoon enorm leuk om deze ervaring een beetje te kunnen delen als ik straks thuis ben. Het is veel leuker om het samen over de stad of de mensen te hebben, dan een monoloog te houden over hoe het daar was als je er aan herinnerd wordt.

Oké maar ik had jullie twee hoogtepunten beloofd. Exchange students staan er om bekend dat ze niet zo veel om school geven en dat wordt ook wel enigszins geaccepteerd en begrepen. Ik ben dan natuurlijk niet de laatste die daar eens even dankbaar gebruik van zal maken. Een ticket naar de Filippijnen werd geboekt en samen met Maarten (een mooie student uit Groningen) en drie Fransen verliet ik het inmiddels al behoorlijk koude Seoul. Na 14 uur bus, vliegen, overstappen en wachten kwamen we aan op het vliegveld van het eiland Palawan in de stad Puerto Princessa. Waar was ik nou weer beland? Een enorm chaotisch stadje waar de armoede van afstraalt. Overal rijden tricycles (een motor met een zelf gebouwd kabinetje erop. Zie foto’s) en het leek echt zo’n stoffige oude stad. We lieten ons in een persoonsbusje met 12 man in 6 uur naar El Nido rijden. Onze bestemming; een prachtig plaatsje voor toeristen. Het is nog niet zo populair en daardoor ook één van de meest ongerepte delen van de wereld qua natuur. Daarnaast dus ook nog lekker goedkoop. Onderweg keek ik mijn ogen uit. Ten eerste om de snelheid waarmee de beste man de chauffeur over de hobbelige zandweggetjes scheurde. Maar ook om alle hutjes langs de weg en mensen en dieren die er op of naast rondzwerfden. Zelden had ik me zo gebroken gevoeld toen ik uit dat busje stapte, want ik ben er vrij zeker van dat deze rit niet voldeed aan de Nederlanse richtlijnen voor belasting van je lichaam.

Of dit alles het waard was, werd de volgende dag duidelijk toen we wakker werden. Een waar paradijs. Een zee met diephelder water en overal bergen, rotsen, eilanden en strandjes. De foto’s zullen een volwaardige poging doen om het te beschrijven, maar zoals iedereen weet komt het nauwelijks in de buurt van hoe mooi het écht is.

Een week vol met boottochten langs alle mooiste plekjes, zwemmen, snorkelen, op het strand bakken en vissen met alleen een haakje aan een visdraad. Elke keer maakten de Filippino’s ter plekke op een onbewoond eilandje of strandje de lunch voor ons klaar met verse vis en vlees. De keer dat we gingen vissen hebben we ook onze eigen visjes op gegeten en verser kun je het dus letterlijk niet krijgen. Ook hebben we een nachtje op een eiland gegeten en geslapen. Heerlijk de nacht vol praten met een kampvuurtje en de volgende dag daar wakker woren.

Je kunt je niet voorstellen wat zo’n plek met je doet. Je snapt oprecht even niet waar de westerse wereld mee bezig is en je hebt zó veel tijd en ruimte in je hoofd om over dingen na te denken. Echt heerlijk om even op zo’n manier te leven. Alhoewel je net zo hard weer mee gaat in de normale gang van zaken zodra je terug bent.

Inmiddels ben ik dus sinds een paar dagen weer in Seoul, waar het deze week -14 beloofd te worden. Het enige wat ik hier nog te doen heb zijn mijn laatste tentamens en nog een paar keer verschrikkelijk hard feesten met mijn vrienden. Ik kan dan ook niet wachten om op reis te gaan. Zaterdag de 15e vlieg ik richting Hanoi en ik hoop echt intens dat deze trip naar de Filippijnen een voorbode was voor wat me te wachten staat die zes weken.