Cambodian countryside !
Door: Tom Westerbeek
Blijf op de hoogte en volg Tom
21 Januari 2013 | Cambodja, Phnom-Penh
Na het schrijven van mijn vorige verhaal was ik alles behalve tevreden. Meer een opsomming van gebeurtenissen, dan een levendig verhaal over wat ik nou allemaal mee gemaakt heb. Misschien had het wat te maken met de toestand waar in ik schreef en het tijdsbestek tussen die en het vorige verhaal. Uiteindelijk schrijf ik dit vooral om niet te vergeten, hoe ik alles ervaarde en niet per se op welke plekken ik ben geweest. Vandaar dat dit verhaal al snel de vorige opvolgt (ik schreef dit verhaal namelijk op de 17e):
Mijn belevenissen in Cambodja bieden daarnaast ook meer dan genoeg stof om over te schrijven. Inmiddels ben ik alweer in Thailand, omdat ik ook graag wilde meeten met een groepje vrienden uit Frankrijk. Zo blijkt maar weer, een mens moet constant keuzes maken. Zeker als je aan het reizen bent. (Kiezen uit: welke bestemming, manier van vervoer, welk hotel, restaurant, welk gerecht. Ik word er helemaal leip van).
Maar goed. Cambodja was geweldig. Zoals ik al zei, zag ik meteen een groot verschil met de Vietnamesen en dit zag ik hoe langer hoe meer bevestigd worden. Echt een veel leuker volkje. Wel is de armoede zo veel erger en meer zichtbaar. Na Phnom Penh weken we een beetje van de standaard route af en gingen dus naar het oosten en het was echt onvervalst platteland. Bij mijn vrienden van de exchange groep sta ik een beetje bekend als de jongen van het platteland, dus die zullen het wel grappig vinden dat ik dat zelfs in Cambodja op zoek en me bovengemiddeld thuis voelde. Geweldig om te zien en het gaf me zo veel voldoening met oog op het gevoel van reizen ten opzichte van een normale vakantie. We fietseten door dorpjes en vanaf toen wist ik hoe Beatrix zich moet voelen. Ik bleef maar zwaaien en ''hellooo'' terug roepen naar de kleine kindertjes, die af en toe zelfs mee renden met ons. Het was precies zoals de arme kindjes van Afrika. Ze leefde in hutjes of tenten, overal liepen dieren op de stoffige weg en soms pisten ze gewoon op de weg. Het grote verschil is echter dat hier iedereen met een enorme glimlach rondloopt, geweldig om te zien. Maar soms ook enorm schrijnende situaties gezien, alhoewel dat weer meer in de stad was, omdat daar het verschil veel groter is tussen arm en rijk. Maar een klein kindje dat zich tussen de tafels van een restaurant verstopt om de overblijfselen van de borden nog snel naar binnen te schrokken, om vervolgens weg gejaagd te worden, is wel erg om te zien. Of de talloze oorlogslachtoffers die ledematen missen. En heel erg zijn de kleine kinderen (jaar of 6 soms) die van 's ochtends tot heel laat in de avond je proberen om dingetjes te verkopen, terwijl je je alleen maar afvraagt of ze niet naar school of naar bed moeten.
Een ander fenomeen waar ik om de haveklap mijn ogen niet door kan geloven, is het verkeer. Ten eerste de manier van rijden. Het gaat voor mijn gevoel continue maar net goed en inhalen over de vluchtstrook van de andere weghelft is geen uitzondering. Door de slechte wegen, schiet het alsnog voor geen meter op. Geloof het of niet, maar de bussen halen ongeveer 30 km/uur gemiddeld. Dat schiet dus niet echt op als je telkens zo'n 250km moet reizen. Verder geloof je gewoon niet wat ze allemaal op hun scooters en trucks of auto's vervoeren. Laat staan of het veilig of verstandig is. Soms hele gezinnen op de scooter, een ongelooflijk aantal kokosnoten. Of zulke enorm hoge constructies met een hele inboedel, hooibalen of groepen mensen op een truck.
Ook hadden we zelf een grappige ervaring. Van het Oosten naar Siem Reap zaten we in een minibus, bedoelt voor 11 mensen en een klein beetje baggage. Ze wisten er 22 mensen (incl 3 kinderen) in te proppen met een enorme hoeveelheid baggage en een scooter, dat allemaal aan de achterkant uitstak (vastgeknoopt met een touw en open achterklep). Toen hij mijn tas vastknoopte en ik even checkte of hij goed vast zat, trok ik hem zo van de stapel af, zodat hij slapjes aan een touwtje langs de auto hing. Ik zei de chauffeur dat dit niet ging werken en hij keek me aan met een blik alsof ik niet moest zeuren. Hij sjorde er nog eens aan en zei: kijk, ook al valt het er af, blijft toch prima hangen zo? Ik was niet volledig overtuigd en heb toch maar even de moeite genomen om hem iets beter vast te maken. Ook was het niet verassend dat we twee keer stil kwamen te staan. Een keer met een lekke band (keurig verwisseld door een jongetje van een jaar of 8) en de andere keer met een onbekend mankement. Verder zat ik natuurlijk alles behalve comfortabel voor 9 uur, maar met de gedachte dat ik deze gebeurtenis later (nu dus) in mijn blog kon schrijven, gaf me al zo veel plezier dat ik enorm genoot van de reis.
Inmiddels dus op de Thaise eilanden en om eerlijk te zijn lijkt het nogal op de Filippijnen. Echt een heerlijke manier om dit fantastische avontuur af te sluiten. Al moet ik zeggen dat nu 1 februari hoe langer hoe dichterbij komt, ik echt niet meer kan wachten om naar huis te gaan en iedereen weer te zien. Maar des te harder ga ik deze 10 dagen nog even zo veel mogelijk genieten.
Mijn belevenissen in Cambodja bieden daarnaast ook meer dan genoeg stof om over te schrijven. Inmiddels ben ik alweer in Thailand, omdat ik ook graag wilde meeten met een groepje vrienden uit Frankrijk. Zo blijkt maar weer, een mens moet constant keuzes maken. Zeker als je aan het reizen bent. (Kiezen uit: welke bestemming, manier van vervoer, welk hotel, restaurant, welk gerecht. Ik word er helemaal leip van).
Maar goed. Cambodja was geweldig. Zoals ik al zei, zag ik meteen een groot verschil met de Vietnamesen en dit zag ik hoe langer hoe meer bevestigd worden. Echt een veel leuker volkje. Wel is de armoede zo veel erger en meer zichtbaar. Na Phnom Penh weken we een beetje van de standaard route af en gingen dus naar het oosten en het was echt onvervalst platteland. Bij mijn vrienden van de exchange groep sta ik een beetje bekend als de jongen van het platteland, dus die zullen het wel grappig vinden dat ik dat zelfs in Cambodja op zoek en me bovengemiddeld thuis voelde. Geweldig om te zien en het gaf me zo veel voldoening met oog op het gevoel van reizen ten opzichte van een normale vakantie. We fietseten door dorpjes en vanaf toen wist ik hoe Beatrix zich moet voelen. Ik bleef maar zwaaien en ''hellooo'' terug roepen naar de kleine kindertjes, die af en toe zelfs mee renden met ons. Het was precies zoals de arme kindjes van Afrika. Ze leefde in hutjes of tenten, overal liepen dieren op de stoffige weg en soms pisten ze gewoon op de weg. Het grote verschil is echter dat hier iedereen met een enorme glimlach rondloopt, geweldig om te zien. Maar soms ook enorm schrijnende situaties gezien, alhoewel dat weer meer in de stad was, omdat daar het verschil veel groter is tussen arm en rijk. Maar een klein kindje dat zich tussen de tafels van een restaurant verstopt om de overblijfselen van de borden nog snel naar binnen te schrokken, om vervolgens weg gejaagd te worden, is wel erg om te zien. Of de talloze oorlogslachtoffers die ledematen missen. En heel erg zijn de kleine kinderen (jaar of 6 soms) die van 's ochtends tot heel laat in de avond je proberen om dingetjes te verkopen, terwijl je je alleen maar afvraagt of ze niet naar school of naar bed moeten.
Een ander fenomeen waar ik om de haveklap mijn ogen niet door kan geloven, is het verkeer. Ten eerste de manier van rijden. Het gaat voor mijn gevoel continue maar net goed en inhalen over de vluchtstrook van de andere weghelft is geen uitzondering. Door de slechte wegen, schiet het alsnog voor geen meter op. Geloof het of niet, maar de bussen halen ongeveer 30 km/uur gemiddeld. Dat schiet dus niet echt op als je telkens zo'n 250km moet reizen. Verder geloof je gewoon niet wat ze allemaal op hun scooters en trucks of auto's vervoeren. Laat staan of het veilig of verstandig is. Soms hele gezinnen op de scooter, een ongelooflijk aantal kokosnoten. Of zulke enorm hoge constructies met een hele inboedel, hooibalen of groepen mensen op een truck.
Ook hadden we zelf een grappige ervaring. Van het Oosten naar Siem Reap zaten we in een minibus, bedoelt voor 11 mensen en een klein beetje baggage. Ze wisten er 22 mensen (incl 3 kinderen) in te proppen met een enorme hoeveelheid baggage en een scooter, dat allemaal aan de achterkant uitstak (vastgeknoopt met een touw en open achterklep). Toen hij mijn tas vastknoopte en ik even checkte of hij goed vast zat, trok ik hem zo van de stapel af, zodat hij slapjes aan een touwtje langs de auto hing. Ik zei de chauffeur dat dit niet ging werken en hij keek me aan met een blik alsof ik niet moest zeuren. Hij sjorde er nog eens aan en zei: kijk, ook al valt het er af, blijft toch prima hangen zo? Ik was niet volledig overtuigd en heb toch maar even de moeite genomen om hem iets beter vast te maken. Ook was het niet verassend dat we twee keer stil kwamen te staan. Een keer met een lekke band (keurig verwisseld door een jongetje van een jaar of 8) en de andere keer met een onbekend mankement. Verder zat ik natuurlijk alles behalve comfortabel voor 9 uur, maar met de gedachte dat ik deze gebeurtenis later (nu dus) in mijn blog kon schrijven, gaf me al zo veel plezier dat ik enorm genoot van de reis.
Inmiddels dus op de Thaise eilanden en om eerlijk te zijn lijkt het nogal op de Filippijnen. Echt een heerlijke manier om dit fantastische avontuur af te sluiten. Al moet ik zeggen dat nu 1 februari hoe langer hoe dichterbij komt, ik echt niet meer kan wachten om naar huis te gaan en iedereen weer te zien. Maar des te harder ga ik deze 10 dagen nog even zo veel mogelijk genieten.
-
21 Januari 2013 - 12:59
Tiemie Petter:
Hoi Tom, Je houd ons mooi op de hoogte van je belevenissen. Als het weer hier blijft zo het nu is, sneeuw en vorst, zal het wat temperatuur betreft wel een tegenvallen zijn bij je thuiskomst. Maar het weerzien van de familie maakt alles goed. Maak er nog wat moois van, de laatste dagen.
Groet, Tiemie -
21 Januari 2013 - 13:34
Marlies:
Hooi lieve Tom!
Wat een leuk verhaal heb je weer geschreven. Ik zie het al helemaal voor me hoe jij in die bus hebt gezeten. En hoe jij alles beschrijft, klinkt het net zoals de beelden op tv, onwerkelijk en soms ook zielig! Maar wel mooi dat je dit allemaal een keer hebt mogen zien!
Geniet dan ook nog maar even goed daar van het lekkere weer. Als je straks weer terug bent, kun je in Giethoorn meteen de schaatsen onder binden! ;)
Tot snel! Dikke knuffel! -
21 Januari 2013 - 14:15
Maarten:
Stront jaloers man! Ik zit ingesneeuwd op mn kamer in groningen. Wou dat we nog even op de philippijnen zaten! -
21 Januari 2013 - 19:19
Lisa Kuiper:
Hey tommie,
Wat een leuk verhaal om weer te lezen en wat gaaf op welke plekken je allemaal komt!
Geniet er nog maar even van daar;)
Liefs -
21 Januari 2013 - 19:56
Jack:
Hoi Tom,
Geweldig verhaal en erg herkenbaar. Mooi om te horen dat het echte reizen je bevalt. Ga zo door.... -
21 Januari 2013 - 22:10
Ritze:
Fantastische verhalen wederom en wij maar zielig in de kou met een gevoelstemp. Van -12 graden schaatsend op het gure meer. Wat een avontuur daar. Geniet er nog maar even van. -
28 Januari 2013 - 08:37
Jannie:
Hoi Tom,
Nog een klein weekje en je bent weer thuis.
Deze reis zal wel altijd op je netvlies blijven staan. Bedankt voor je prachtige verhalen.
Goede reis terug!
Groet,
Jannie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
