Rice & beans

Staat u mij toe mijn verhaal te vervolgen. Vorige keer was ik gebleven bij Isla Ometepe. We wisten dus nog niet precies wat er te doen was. Op de boot er naar toe werd dat al vrij gauw duidelijk. Het aanzicht van het eiland wordt namelijk gevormd door twee vulkanen met een typische vorm. De main activity was dan ook die dingen beklimmen. Nou daar hadden we nog steeds niet echt behoefte aan na Barú (de vulkaan in Panama, twee maanden geleden). We zijn tenslotte op vakantie. Dus besloten we na drie dagen alweer de boot verder te nemen om samen met ons nieuwe Zwitserse maatje (Martin) het avontuur op te zoeken in de jungle. De boot zou zes uur in de avond vertrekken en alles was in kannen en kruiken, dachten wij. Maar vanaf toen leek de geest der openbaar vervoer zich tegen ons te keren. Het was een nationale feestweek vanwege de christelijke dagen en er is geen fatsoenlijke website voor vertrektijden of uitzonderingen in Midden-Amerika (zoals 9292), dus ben je aangewezen op de verhalen van de locals met je beste spaans. Het lijkt of iedereen het zeker weet, maar toch zegt iedereen iets anders. Op die manier begon er zich een wir war van informatie om ons heen te ontwikkelen. Het kan ook wat te maken hebben gehad met onze brakke toestand van de avond ervoor, maar wij begrepen er werkelijk waar helemaal niets meer van. Vraag me niet waarom, maar na lang twijfelen wat het beste was om te doen, zaten we na anderhalve dag reizen weer in de warme stad Léon. Ik moet hard op lachen als ik er aan terug denk hoe deze dag verliep. Zo veel chaos, zo veel verschillende verhalen en zo veel verslagenheid en ongeloof. Zelfs de extreem random optie om de bus naar Guatemala te pakken werd serieus overwogen. Dit is ongeveer 30 uur met de bus en Juno trok een mooie parallel naar thuis. Waar dit voorstel ongeveer neer zou komen op: Shit we hebben de trein naar Groningen gemist, laten we de Thalys naar Parijs pakken.

Achteraf zeker ook prima dagen gehad in Leon, maar nu wilde ik toch echt de natuur in. We pakten een paar dagen later dus alsnog de boot naar een dorpje genaamd El Castillo. Tien jaar geleden was hier nog nooit een toerist geweest en dat was ook nog maar langzaam op gang gekomen. Een afgelegen en onontdekte plek, precies waar ik naar op zoek was. Hier kregen we ene Juan zo ver om met ons het avontuur aan te gaan: Vrijwillig 160 km peddelen in drie dagen in een wiebelige kano over een rivier dwars door de jungle. Onderweg zagen we wildlife als nooit tevoren. Verschillende soorten aapjes, waarvan één soort een geluid maakt als een monster (lengte: amper twee turf hoog). Wel waren dit gemene basterds. We zagen namelijk hoe eentje een leguaan uit de boom schudde, terwijl de rest hem beneden op zat te wachten en op at. En echte monsterlijke beesten zagen we ook. Krokodillen waarvan sommige tot zeven meter konden groeien. We mochten 's avonds dan ook niet dicht bij het water komen. En toen Juan met zijn lamp de ogen van het beest aan de overkant liet oplichten, gehoorzaamden we zonder mokken. Hij verzorgde ook het eten en het was zo bewonderenswaardig hoe hij drie rijkelijke maaltijden per dag bereidde met zo weinig om handen. Verder sliepen we in hangmatten en dat was fantastisch. Ongelooflijk hoe veel geluid zo'n regenwoud produceert. Als afsluiter was het bijna komisch hoe veel water er uit de lucht viel. In ons boxershort peddelden we maar door met een constante stroom van cynische grappen over de situatie. Eenmaal aangekomen aan de Caribische kust, ons einddoel (dit was pas écht middle of nowhere), bekroop me toch wel weer even een gevoel van trots en voldoening. Onvergetelijke ervaring, maar..

Het avontuur was nog niet voorbij. We moesten namelijk nog terug naar de bewoonde wereld. Om 04:30 stonden we op de boot te wachten en kwamen rond etenstijd terug in iets wat je een stad zou noemen. De volgende dag hoefden we alleen nog maar de grens over en zo'n 200 km in de bus en dat kwam goed uit want we waren het reizen behoorlijk zat. Die bus hadden we natuurlijk net gemist, maar er was wel een andere die ons ergens heen zou brengen, vanuit waar we rechtstreeks naar onze kitespot konden. Dus wij stappen vol vertrouwen in. De grap van verschillende verhalen was daar alleen nog erger, maar één ding waren ze het over eens: geen bus. En daar stonden we lichtelijk geïrriteerd met onze spullen in de stromende regen om half 5, verder van onze bestemming vandaan dan waar we 7 uur eerder ons hostel verlieten. De volgende dag kwamen we dan uiteindelijk toch aan op de kitespot en ik dacht even terug aan mijn reis in Azië. Daar klaagde ik over een shuttle vol met toeristen, die me oppikte bij mijn hotel en me naar de volgende bestemming bracht. Ik wilde avontuur in mijn volgende trip en dat krijg ik: in random steden met niks (geen informatievoorziening, geen engels,geen toeristen), gewoon met de lokale bevolking spreken in hun taal om erachter te komen hoe hun geweldig inefficiënte systeem werkt. Dat deed me ergens ook beseffen dat cultuur af en toe ook niet meer is dan de gewone gang van zaken en dat ik bepaalde dingen geweldig weet te romantiseren in mijn gedachten. En daarnaast dat je op een schandalige manier aan dingen went. Op een vergelijkbare manier met de schildpadden hier in de baai. Dat neemt overigens niet weg dat we nog steeds intens genieten.

Over de baai gesproken. De echte oorlog is een beetje voorbij, dus iets vlakker water en minder wind. Perfect om tricks te oefenen, omdat je je niet de hele tijd zorgen hoeft te maken dat je jezelf serieus pijn gaat doen. Verder genieten we nog steeds intens van de surf sfeer en de mensen hier. Wat ook vrij uniek blijkt, want ik hoor steeds vaker verhalen over golfsurfen, waar men elkaar constant de hersens in wil slaan, omdat iedereen zich dezelfde golf toe eigend. Ter contrast loopt hier ene Bryan rond die ons even 2,5 uur helpt onze kite te repareren en ons ook nog eens zijn gear laat gebruiken. Overigens blijkt dat repareren een beetje zijn hobby. Thuis geeft iedereen hem dan ook hun kapotte spul. Hij fixt het vervolgens en geeft het weg aan mensen die wel een beetje hulp verdienen. Geweldig persoon. En het lijkt wel alsof deze plek alleen maar dit soort mensen aantrekt. Het enige probleem is dat de wind steeds minder wordt en af en toe helemaal niks. Dus het is een beetje onzeker hoe lang we hier kunnen blijven. Echter heeft Marko (de chef, zoals beschreven in mijn eerste verhaal) ons uitgenodigd om een paar dagen naar zijn huis te gaan en daar te surfen (uitkijken voor aggresievelingen dus). Dan is er ook nog Luca. Ook een Italiaan uit de kite community hier die woont in Costa Rica. Hij is een duikinstructeur en de kans is ook groot dat we hem op gaan zoeken om de wonderen van de zee te aanschouwen. Maar uiteraard staat alles nog open.

Wist je dat:
-Martin een van de designers van de Beats headphone is.
-We in Nicaragua 3x per dag rijst met bonen aten en dat we er helemaal klaar mee zijn.
-Juno en ik heel goed kunnen naaien.
-We hier vaker in een hangmat liggen dan op een stoel of bank zitten.
-Er nog een vierde persoon met ons mee in de jungle was, die zich eens per jaar met een kilo hasj in zijn buik langs de douane waagt.
-We wel onder de indruk waren van een schildpad toen we hem een poging zagen doen eieren te leggen op het strand.