Just push the back leg

"Just push the back leg"

Uiteraard zou ik graag elke dag met een nieuw spectaculair verhaal komen over gekke cultuurverschillen, indrukwekkend natuurschoon of unieke ervaringen. Echter liet ik jullie eerder al weten dat onze kitespot een beetje als thuis voelt. En thuis is bijna per definitie niet spectaculair. Woorden die eerder bij thuis horen zijn fijn, waardevol en misschien zelfs saai. Nu zijn dat weer niet de eerste termen die ik zou linken aan kitesurfen. Deze ingewikkelde kwestie leverde me dan ook nogal wat kopzorgen op, want moet ik hier nou een blog over schrijven of niet? Verder is het lastig om de sensatie van het kitesurfen te delen en de waarde van saaiheid beschrijven lijkt mij een nog grotere uitdaging. Al lezende begrijpen jullie dat ik die uitdaging aan ben gegaan. Mede om een zo compleet mogelijk beeld te creëren van hoe ik het ervaar om een half jaar aan de andere kant van de wereld te zijn.

Gek genoeg hebben we sinds de middelbare school niet meer zo'n steevast ritme gehad. Elke dag worden we spontaan wakker rond 8 uur en beginnen met het rekken van de spieren. Dat blijkt noodzakelijk met deze medogeloze sport, anders houdt je lichaam het simpelweg niet vol. Sommige mensen kijken een beetje raar en denken dat we yoga beoefenen, maar dat kan ons niet schelen. Vervolgens ontbijten we rustig met uitzicht over de baai en maken vast een inschatting van de windkracht (variërend tussen hard, risicovol of gewoon veel te veel). Tijdens de boterham met nutella ouwehoeren we wat met de jonge katjes en proberen te voorkomen dat ze onze kamer in glippen.

Eenmaal op het strand aangekomen maken we de kites klaar om te gaan. Vol op genieten om dag in dag uit wat aan te klooien op het water. Elke keer nóg hoger willen springen of een nieuwe truc uitproberen en keihard crashen. De sensatie als het lukt is niet uit te leggen en geeft ons voldoende energie om weer door te gaan. Ik ga er zo in op dat ik niet eens meer op kijk als er een schildpad naast me opduikt, laat staan dat ik om me heen kijk naar de prachtige omgeving. Als we dan toch terugkeren naar het strand, rollen we in een hangmat. Enthousiast delen we de verhalen met anderen en kijken naar de kiters op het water. Soms uren achter elkaar, omdat we te moe zijn of omdat de wind te hard is. Toch bekruipt me nooit een gevoel van verveling of een drang om iets anders of nuttigs te gaan doen. Al met al zie ik erg veel overeenkomsten met het zeilen. De relatie die je hebt met je materiaal, de gedeelde passie met de eindeloze gesprekken die hier uit voortvloeien en uiteraard de combinatie van water en wind. Maar vooral ook het gevoel dat niets anders meer telt, zodra je op het water bent. Ik denk nu dan ook vaker dan ooit terug aan die periode en geniet van de mooie herinneringen die ik daar uit put.

Overigens hebben we ook wel een komische positie verworven in de groep hier. De meeste mensen die hier komen zijn op vakantie en geven veel geld uit. Daarnaast zijn ze vaak ouder (rond de 30) en hebben dus veel te besteden. Wij daarintegen zijn de enige die niet in het restaurant ontbijten en lunchen, maar leven op koekjes, nootjes en casinobrood. Daarnaast huren de meeste mensen de gear à 65 euro per dag of hebben op z'n minst twee geschikte en vaak gloednieuwe kites. Onze materiaal is zo'n 4 jaar oud en vaak te groot voor het geweld hier. Op een gegeven moment besloten we daarom onze lijnen dubbel te monteren. Door de kortere afstand heb je minder druk en zijn we dus met hardere wind ook in staat om het water op te gaan. Het werkt niet perfect en ziet er een tikkeltje vreemd uit, maar we kunnen tenminste kiten. Mensen kunnen dan hun ogen haast niet geloven en moeten ook altijd lachen om onze lunch. Toch vindt iedereen het wel mooi hoe we ons redden en daarnaast is iedereen jaloers op de hoeveelheid tijd die we hebben.

Verder vind ik de dagen als vandaag ook wel erg grappig en ergens ook typerend voor het reizen. Zoals ik al zei is het kiten erg uitputtend en vandaag besloten we 's ochtends naar de supermarkt te gaan. Drie kwartier in de bus heen en ook weer terug. Uiteraard veel te veel moeite om een paar euro te besparen op ontbijt hier, maar goed we hebben toch alle tijd. In de middag zouden we misschien nog even gaan kiten, maar dat zou afhangen van hoe we ons voelden. Eenmaal terug bij het hostel ploffen we neer in een stoel, alsof we net een enorme klus hebben geklaard. De drie uur daarop volgend zitten we rustig in de zon wat te kletsen en zonder verder overleg wordt besloten dat de middag sessie er niet meer in zit met onze zure benen en stijve rug. De rest van de dag verloopt op vergelijkbare wijze: veel chillen onderbroken door minimale inspanningen, zoals het halen van een drankje of iets pakken uit de kamer. Zelfontwikkeling, open minded zijn en nieuwe ervaringen? Veel te vermoeiend!

Als afsluiter zal ik zoals gebruikelijk de planning voor de komende tijd met jullie delen. Iedereen vraagt ons hier: "Hoe lang zijn jullie van plan te blijven?". We hebben geen idee en antwoorden daarom quasi: "Zo lang als de drang om te kitesurfen groter is dan de drang om te reizen". Dat punt is nu ongeveer aangebroken en we vertrekken dan ook zeer binnenkort richting Nicaragua. We zijn benieuwd wat dit land ons gaat brengen. En daarna zullen we hier weer terugkeren om te kiten. Wanneer? Dat kun je nu als het goed is zelf invullen.