Que le vaya bien

"Alles staat nog open" was de laatste zin van mijn vorige blog. Nou dat klopte precies, want uiteraard ging niks zoals gepland. Wel zakte de wind zoals verwacht verder weg en dan kun je als echte (kite)surf dude maar één ding doen: juist! golfsurfen! Overigens was Luca druk met zijn café opknappen, dus zijn we niet gaan duiken. Dat was niet erg want het surfen was leuk om eens te proberen en van de agressieve sfeer was onder de beginners niks te merken. We konden al gauw opstaan in de branding en redelijke golfjes pakken, maar dat ging wel gepaard met af en toe een flinke spoelbeurt. Een ander nadeel is dat de grote golven in ongeveer vijftallen na elkaar komen en zit je soms lang te wachten. Daarnaast wil je na de eerste golf dus gauw weer uit peddelen om nog eentje te pakken, maar dat is niet te doen omdat de andere joekels voor je neus breken met enorm veel kracht. Ongelooflijk, zo veel gemartel voor zo'n klein beetje sensatie. Ik dacht dat ik wel wat gewend was, maar blijkbaar ben ik toch gewoon een watje. Doe mij maar een zeil of een kite.

Ondertussen hadden we ook contact met Marco en helaas kon hij niet meer naar Playa Negra door zijn werk. Dat was wel even balen, want ik keek erg uit naar al zijn (wazige) verhalen over hoe hij zijn eigen tomaatjes wil kweken of zijn kijk op de wereld, gebasseerd op de kracht van liefde en het ontwijken van negatieve vibes. Verder kreeg ik te horen dat ik was gekozen als bestuur van Aiesec (studentenorganisatie). Dit is iets wat ik enorm graag wil en ik vind het dan ook niet erg om hiervoor eerder naar huis te komen. Wel was dit voor mij een beetje een gek einde van de reis. Ik vond het moeilijk om los te laten wat er thuis gaande was, terwijl ik ook nog van mijn laatste week wilde genieten. Met die chaos in mijn hoofd gingen we de natuur in van Costa Rica. Ik kon er niet echt van genieten en keek stiekem even naar de windvoorspelling. En iets waar ik niet meer op gerekend had gebeurde: wind! Dit voelde meteen als de juiste manier om de reis in mijn stijl of te sluiten. Juno wilde naar Guatemala en we bedachten het plan om onze fantastische tijd samen af te sluiten in Nicaragua. Net over de grens was namelijk een groot feest, genaamd Sunday Funday (zeg maar de Full moon party van Midden-Amerika). Terwijl we moesten lachen om onze losse instelling van alles kan, zei Juno dat onze reis maar met één woord te beschrijven valt: random. De knop was om en opeens genoten we beide vol op van de natuur. Twee dagen later kwamen we een half uur voor aanvang van het feest aan en waren er geen tickets meer. Dus zijn we maar met z'n tweeën in een bar gaan zitten en na een paar biertjes leek het ons een goed idee om de party gewoon te crashen. Dat ging nog goed ook en we lachten ons dood om de belachelijk hoge entree van 20 dollar, die we ons hadden bespaard.

Vervolgens was na een brak ontbijt het moment dan toch echt daar. Na vier maanden elke minuut van de dag samen te zijn geweest, na alle onderlinge grappen, na alle domme frustratietjes en vooral na alle onvergetelijke ervaringen, zeiden Juno en ik elkaar gedag. Ik merkte meteen dat reizen op die manier wat minder eenvoudig is en ik hoop dan ook dat onze krullenbol zich redt en vol op blijft genieten in Guatemala. Maar tegelijkertijd twijfel ik daar eigenlijk niet aan. Mijn eigen reis sloot ik dus af met nog drie dagen kiten. Heerlijk om nog even op het water te zijn. De laatste middag was ik alleen erg moe, was de wind matig en lag ik na mijn laatste sessie wat motivatieloos een uurtje in de hangmat te wachten tot de rest ook naar huis wilde. Niet echt de manier hoe ik mijn einde voor ogen had, maar ja. Tot opeens de wind aantrok tot een onzettend ruige en vlagerige situatie, precies zoals ik van mijn baai gewend was. Nicola riep me toe dat dit zijn kadootje was voor mijn laatste dag en ik maakte dat ik het water op kwam. Na een paar big airs bruisde ik weer van de energie. Tot ik opeens een harde knal hoorde. Ik maakte dat ik naar de kant kwam en zag mijn vlieger langzaam leeglopen. Gek genoeg genoot ik van het moment. Met deze timing, na vier jaar en op het laatst zo intensief gebruik kon ik mijn vlieger toch ook niks kwalijk nemen. Ja! Zo wil ik mijn reis eindigen. Spectaculair en met ups and downs. Het is duidelijk voor mij. Tijd om naar huis te gaan.

Wist je dat:
-Martin net zo random reist als wij en we hem weer spontaan in Tamarindo zagen.
-al onze kites op dit moment kapot zijn.
-Tom een episch go pro filmpje dacht te hebben, maar het weer eens verre van spectaculair bleek.