Ga je lekker?!

Onze rondreis door Midden-Amerika is alweer halverwege en we zitten er dan ook lekker in, zoals men dat noemt als je in de ub aan het vlammen bent. Toch heeft die zin voor ons een íéts andere betekenis. We zijn niet bezig om onze planning waar te maken, maar denken zo min mogelijk vooruit. Toen we Bahia de Salinas weer bedankten voor de bult wind en naar Nicaragua vertrokken, konden we de veelgestelde vraag van onze medereizigers dan ook nog niet beantwoorden: "Where are you going, mates?". Alle bestemmingen leken ons namelijk mooi en we besloten de eerste bus te nemen die vanaf de grens vertrekt, waar die dan ook maar heen zou gaan. Om daar te komen moesten we die grens wel eerst nog even oversteken. Na een half uurtje in de bus vanaf La Cruz, probeerden we ons paspoort te scannen bij het gloednieuwe aparaat. De overheid had namelijk besloten dat het systeem verouderd was en dat het automatisch moest. Toen dat niet werkte werden we met een stalen gezicht verzocht om weer terug te gaan naar La Cruz om daar onze 8 dollar departure tax te betalen. Voor ik de meneer in kwestie voorzichtig op de onredelijkheid van de situatie wilde wijzen, zagen we een man volledig ontploffen in perfect Spaans aan het loket naast ons. We begrepen dat hij al zo'n vier uur bezig was de situatie aan te vechten. Zonder succes. Wij besloten dan ook rustig voor de tweede keer in de bus te stappen. Eenmaal terug in La Cruz bleek dat wij niet de enige waren met dit probleem en we sloten zuchtend aan in een deprimerend lange rij. Na drie uur in de brandende zon ontdekten we dat de printer niet zo snel was en dat is wat wij de bottleneck zouden noemen bij onze studie. Welkom in Midden-Amerika.

Na het landschap voor de derde keer te hebben gezien, kwamen we vlekkeloos de grens over en het lot bepaalde dat Granada de beste plek was voor ons. Het is een prachtige koloniale stad met chaotische marktjes, waar men nog met paard en wagen doorheen rijdt. We hadden nog geen genoeg van het ontspannen rondslenteren door de straten en het genieten van de lage prijzen, dus besloten we naar de vergelijkbare plek Léon te gaan. Met nog vijf graden meer (38) werd dit toch echt wat te warm. We hadden echter al veel verhalen gehoord over vulcano boarden en dit was een niet te missen activiteit, volgens velen. Het concept is simpel: je klimt een gitzwarte stijle krater op, doet een overal aan, zet een beschermende bril op en glijdt met zo'n 50 km per uur op een plank naar beneden. Remmen doe je door je hakken in het zand te zetten. Gekkenwerk, maar wel leuk.

Na deze steden met hoge temperaturen leek het nauwelijks bezochte, koelere berggebied in het noorden een logische keuze om heen te gaan. We merken dat er veel mensen zijn die meer landen bezoeken in een kwart van de tijd. En dat vinden wij totaal niet erg, want dat zorgt er voor dat interessante plekken als dit puur natuur én cultuur blijven. Iedereen kijkt ons hier na en vooral Juno's haar is een ware bezienswaardigheid. Locale bussen worden overal in dit continent "chicken buses" genoemd door reizigers, maar vooral in deze regio komt die naam tot z'n recht. Niet eens alleen omdat er af en toe letterlijk een kip mee reist, maar ook door de tientallen verkopers, die om en om schreeuwend de bus in komen. Iedereen wilde wel een praatje met ons maken in de overvolle bus en al gauw hadden we beide ons eerste huwelijksaanzoek op zak. Hier durfde ik het dan ook wel aan om het begrip homestay een tweede kans te geven, na de flop in Viëtnam. Maar eerst gingen we op een dagtrip naar een canyon in de buurt. Erg indrukwekkend om door een hoge kloof te lopen en zwemmen. Ook was er de mogelijkheid om het laatste beetje adrenaline van het vulcano boarden kwijt te raken. Na lang twijfelen sprongen we onze gids achterna van een 20 meter hoge rots. Waarom? Dat vroeg ik me ook af achteraf..

Vervolgens was het tijd voor de homestay. We hadden dit besproken bij een non-profit organisatie. In feite was hun taak een belletje naar de familie doen en ons de bustijden vertellen. We konden kiezen: 5:45 of 15:00, vanaf een afgelegen busstation. Succes en veel plezier. Zo gaat dat hier. En natuurlijk alles in het spaans. We kozen voor de vroege bus en met slaperige oogjes probeerden we er achter te komen waar we uit moesten stappen. Dat lukte allemaal en één van de dochters kwam ons gelukkig oppikken bij de weg. Het werd een groot succes, precies zoals een homestay bedoeld is. De familie deed z'n ding en wij waren daar onderdeel van voor twee dagen. Het nakomertje, Orlandito (vernoemd naar z'n vader Orlando) kon op vijf jarige leeftijd al lezen en schrijven. We zaten met hem aan tafel en plaagden hem dat hij veel vriendinnetjes had en we tekenden cartoons van elkaar. Het eten kwam bijna allemaal van hun eigen boerderijtje en was verrukkelijk, drie grote maaltijden per dag. De hele dag spaans ratelen was trouwens véél vermoeiender dan de wandeling naar de waterval. Het was verre van vloeiend, maar uiteindelijk bespraken we de verschillen in studeren tussen onze landen. Ook hadden we gesprekken over de cultuur van Nicaragua en bijvoorbeeld het nog grote verschil tussen man en vrouw. Toen Orlando in de avonds zomaar de gitaar ter hand nam en de hele familie liedjes van de streek zong, betrapte ik mezelf op een dankbare, tevreden en puur gelukkige glimlach (die je normaal alleen bij Toos ziet tijdens een bruine boterham met kaas).

Inmiddels zitten we in de bus terug naar het zuiden. We gaan naar het eiland Ometepe, wat een hoogtepunt moet zijn, al weten we niet precies wat je er kunt doen. Daarna staat alles nog open, maar we overwegen een tocht over de rivieren diep in de jungle langs indianenstammen.

Dan nog wat fun facts. Naar een idee van Jasper en Sabine.

Wist je dat:

-Bijna elke man in Nicaragua een sik of ringbaard en een stoere uitstraling heeft.
-Iedereen extreem aardig is (wat soms dus onverwacht is met dat uiterlijk).
-Nicaragua na Haïti het armste land van Midden-Amerika is.
-Toch bijna alle mensen hier overgewicht hebben.
-Er deze week twee aardbevingen waren tussen de 6 en 7 op de schaal van Richter.
-Bijna elke reiziger hier vegetarisch is en dat veel ervan een steekje los hebben in onze ogen.